Meldcode Kindermishandeling
Niet vanzelf…
We kennen inmiddels allemaal de spotjes van de Rijksoverheid op tv: ‘Het houdt niet op, niet vanzelf…’. Indringend om te zien dat niet ieder kind in een veilig en liefdevol nest woont. Dat zou toch zeker heel vanzelfsprekend moeten zijn?
Feiten
Cijfers laten zien dat het probleem groot is! Per jaar worden volgens de laagst scorende onderzoeken nog altijd gemiddeld 119.000 kinderen mishandeld. Dat zijn ruim 2 Arena’s vol. En dan is echt iedere stoel bezet! Stel je voor, op iedere stoel een mishandeld kind dat het recht heeft op een veilig thuis, maar er alleen maar van kan dromen. En om het nog scherper te stellen: er sterven in Nederland gemiddeld 51 kinderen per jaar aan de gevolgen van kindermishandeling. Dat is iedere week een kind! In ons land! Daar wordt je even heel stil van.
Bij mishandeling denken we vaak aan lichamelijk geweld, maar het grootste deel van de mishandeling betreft verwaarlozing, zowel lichamelijk als psychisch.
De Meldcode
De overheid probeert met publieke aandacht en een Meldcode deze cijfers naar beneden te krijgen. De Meldcode heeft een stappenplan waarop precies staat welke 5 stappen je moet nemen wanneer je een vermoeden hebt van kindermishandeling. Het werken met de Meldcode is verplicht voor iedereen die met kinderen werkt. (artsen, leerkrachten, gastouders, pedagogisch medewerkers, enz.)
Signaleren
Ook wij, buren, familie, vrienden en medemensen hebben hierin een sterke verantwoordelijkheid! We moeten in de eerste plaats signaleren. Onze ogen en oren goed openhouden. Onze intuïtie zegt automatisch wanneer er iets niet oké is. Dit onderbuikgevoel moeten we altijd serieus nemen! Wanneer jij dit gevoel hebt, is er een grote kans dat het klopt en dat er meer mensen zijn die zich zorgen maken.
In mijn jonge jaren was er nog weinig aandacht voor kindermishandeling en wisten we eigenlijk ook niet zo goed hoe we daar mee om moesten gaan. We hadden vaak allerlei redenen om er niets mee te doen: Misschien is het maar een keer gebeurd, het gaat vast wel over, die vader lijkt toch een heel aardige man, wat zal hij wel niet denken als hij merkt dat ik het gemeld heb en stel dat ik het helemaal mis heb! Allemaal dilemma’s die ons kunnen belemmeren om actie te ondernemen.
Doen!
Laat je onderbuikgevoel spreken en doe iets! Neem iemand in vertrouwen en praat er over. Het delen van je ervaringen kan helpen om de situatie goed in beeld te krijgen. Misschien kun je iets voor het kind doen? Misschien durf je het aan om de ouder aan te spreken? Wanneer je twijfelt kun je heel goed vrijblijvend advies vragen bij Veilig Thuis, het voormalige AMK (Algemeen Meldpunt kindermishandeling). Zij luisteren naar je verhaal en kunnen heel goed aangeven of, en welke stappen je kunt nemen.
Besef dat wij zelf niet bepalen of het gaat om mishandeling. Wij spreken van een vermoeden van mishandeling. Dat is een wezenlijk verschil! Het is aan de rechterlijke macht om te bepalen of het werkelijk om mishandeling gaat.
Voorkomen
Het zou goed zijn wanneer we samen oog hebben voor ouders en opvoeders die moeite hebben met de opvoeding, met zichzelf en met het leven. Wanneer we vroeg signaleren en zien dat er problemen zijn, kunnen we proberen in een vroeg stadium een helpende hand te bieden. Dat is wenselijker dan wanneer het tot een melding moet komen. Dan is er meestal al veel verdriet en leed gepasseerd.
Durf!
Een mishandeld kind zal niet gauw zelf om hulp vragen. Ze weten misschien niet bij wie, durven het niet, of schamen zich. Soms denken ze dat ze het verdiend hebben. Het zal een eenzaam gevoel geven om met zo’n geheim rond te lopen.
Durf te kiezen voor dit kind! Doorbreek de cirkel!
Ieder kind heeft recht op een veilig, blij en liefdevol leven!
Ieder kind is het waard om van te houden!
Gea Rutgers
NOA
gearutgers@gmail.com